Anke Busser – “Waar gaan we dit jaar heen op vakantie? Ibiza, Spanje, Griekenland?”, vroeg mijn partner Erik. “Zullen we de Kilimanjaro beklimmen?”, stelde ik voor. “WAT…?” En zo beklommen wij vorige week de hoogste berg van Afrika. We zijn beiden niet vies van een uitdaging en hoewel een weekje op het strand zitten verleidelijk is als je allebei een drukke baan hebt, een uitdaging zoals deze tackelen is toch echt de beste beloning na een periode hard werken. Bovendien: wat is nou het ergste dat er kan gebeuren? Met die gedachte begon ik een jaar geleden mijn eigen marketingbureau en ook privé houd ik me hier graag aan vast.

Tijd om na te denken hadden we zeker tijdens deze 5.895 meter klimmen. Van: “Waarom doen we dit? Hoezo moet ik nou weer zo nodig een berg beklimmen tijdens mijn vakantie? Mijn lichaam is niet gemaakt om te functioneren op deze hoogte… Gaan we de top halen? Ik kan dit niet. Ik kom bijna niet vooruit…” naar (eenmaal op de top): “Dit is fantastisch, wát ben ik trots op ons! Let’s do it again!”

We begonnen onze tocht op 1.500 meter hoogte bij de gate van de Machame-route: een prachtige wandeling door het tropisch regenwoud. En wát een variatie, iedere dag was weer een verrassing. Op de berg zijn geen voorzieningen dus wij waren maar wat blij met ons team van gidsen en dragers, zij leggen dezelfde route af maar dan met twintig kilo aan bagage op hun rug, nek of schouders. Respect! Het wandelen was fantastisch, wat een verademing om weg te zijn van de maatschappij – geen telefoon, geen bereik, geen e-mail. Wél natuurschoon, een geweldig uitzicht en iedere dag vier tot acht uur wandelen. De rest van de dag lagen we in ons tentje bij te komen voor weer een nieuwe dag.

Maar, laten we het ook niet helemaal romantiseren, op dag drie kwam de man met de hamer langs: barstende koppijn, misselijk, overgeven… Hoogteziekte. Ik kon alleen maar denken: “Ik ga die top nooit halen, mijn lichaam kan hier niet tegen!”. Onze gids wist mij gerust te stellen, hij zei dat we even moesten acclimatiseren en dat het daarna beter zou zijn. Gelukkig kreeg hij gelijk. Op dag zes stonden we midden in de nacht op om het laatste stuk naar de top te klimmen. Dik aangekleed tegen de koud van – 15°, hoofdlampjes op en met frisse tegenzin vertrokken we van 4.700 meter naar de top van 5.895. “We zijn er klaar voor”, zeiden we enigszins vertwijfeld tegen elkaar. Het zou zes uur klimmen zijn, werd ons beloofd. Moet te doen zijn toch? Het was koud, het woei, het was ontzettend stijl en de ondergrond bestond uit los zand. Waar we de dagen ervoor nog beloond werden met een stukje dalen op z’n tijd, waren we nu alleen maar aan het klimmen. De hoofdpijn en misselijkheid bleven gelukkig weg, maar we raakten al na vijftien meter buiten adem. Even zitten. “Don’t fall asleep!” Heb ik wel dertig keer gehoord. Het was maar goed dat onze gidsen ons in de gaten hielden, anders waren we gegarandeerd in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. Ik heb me ontzettend verbaasd over de invloed die de hoogte op je lichaam heeft. Het is niet te voorspellen en er is ook niets aan te doen: mijn onderbenen voelden als pap. Voor de triatleten onder ons: iedere stap voelde als de eerste honderd meter hardlopen na het fietsen tijdens een triatlon.

Stap voor stap, verstand op nul, de enige weg is omhoog, iedere stap is er eentje dichter bij de top. Nog drie uur naar Stella Point: geen idee waarom dit als een punt is gemarkeerd, waarschijnlijk zodat gidsen iets hebben om je valse hoop te geven… Want daarna is het nog een uur en drie kwartier om bij de echte top te komen. Wat zijn we ont-zet-tend diep gegaan, en hoe snel ben je dat weer vergeten op het moment dat je het bordje met de top ziet staan. We did it! En er is inderdaad niets ergs gebeurd… Een bijzonder en emotioneel moment om daar in de armen van Erik te staan. We konden zo in een Mastercard reclame want dit moment was werkelijk onbetaalbaar.

Waarom ik dit verhaal deel? Om anderen te inspireren om ook grenzen te verleggen. Ga gewoon, boek dat ticket, trek die stoute wandelschoenen aan – of welke uitdaging je dan ook aangaat. De wandeling was adembenemend mooi, het was de perfecte manier om even weg te zijn uit het dagelijkse leven. Het leek wel alsof we drie weken weg waren, terwijl het maar een weekje was – zoveel maak je mee. De band die je opbouwt met het team van gidsen en dragers is ontzettend bijzonder: wij hadden de top nooit, nooit, maar dan ook nooit gehaald zonder dit fantastische team. Iedereen heeft een taak, iedereen doet waar hij of zij goed in is. Het deed me eraan denken hoe ik een jaar geleden mijn eigen onderneming startte (en nu inmiddels met twee collega’s aan mijn zijde sta, elk met hun eigen specialiteiten). Met als niet onbelangrijk verschil dat we na het bereiken van de top van de Kilimanjaro lekker een paar dagen met de voeten in het zand konden op de Seychellen. Een onderneming daarentegen lopen altijd door: soms sta je even op een top, dan daal je weer een stukje af, om vervolgens weer omhoog te klimmen – er is namelijk áltijd een nieuwe berg in zicht.

Heb jij bergen te verzetten op het gebied van marketing? Je weet me te vinden!